Ervaring Johan
Stress – en niet zo’n beetje ook

‘Ik ben in september 2015 in het Fit en Vitaal-programma gestapt. Ik bezocht de informatieavond. Ik wist dat ik iets zou moeten veranderen aan mijn manier van eten en bewegen.

Ik at op dat moment minstens 12 stukken brood op een dag. Ik kwam nooit aan. Sterker nog, bij stress viel ik alleen maar af. Als ik ging hardlopen – en dat deed ik graag – was ik na 5 km. total loss. Onderweg at ik een banaan en een appel, anders zou ik zeker van m’n stokje gaan. Aan het eind van de dag was ik dodelijk vermoeid. Wanneer ik ’s avonds even op de bank ging liggen, was ik binnen 10 minuten vertrokken.

Ik had stress en niet zo’n beetje ook. Op een schaal van 1-10? Nou, toch zeker een 9,8. Mijn verhaal in het kort: Onze zoon werd in 2010 in zeer kritieke toestand geboren. Ik had een eigen bedrijf en kon niet volop blijven werken. Ik was thuis nodig. Ik begon te piekeren, ook veel over mijn jeugd. Ik had angst voor diep water, ziekenhuizen en vliegtuigen. Ik raakte de controle over mijn leven kwijt.

Van fervent volleyballer, werd ik hardloper. Dat beviel me beter. Tijdens volleybalwedstrijden was ik zo fanatiek dat ik niet minder dan 100% kon geven. Ik gaf al mijn energie, die ik tijdig moest bijvullen. Dat hield me constant bezig. Bij iedere time-out pakte ik snel een stuk fruit. Ik had regelmatig last van blessures. Niet alleen bij volleybal, maar in alles doe ik mijn uiterste best. Het moet altijd nog nét een beetje beter.

Mijn grootste frustratie tijdens het Fit en Vitaal-programma was dan ook dat Freddy zei: ‘Rustig aan Johan, let op je hartslag’. Dan dacht ik: ‘Mán, zeur niet zo!’

Dat het goed mis was, merkte ik al tijdens de eerste meting. Bij de rustmeting telde ik een ademfrequentie van 19-20 per minuut. Schrikbarend hoog. Freddy merkte meteen dat mijn lijf vol stress zat. Toen ik tijdens een training op de loopband stond, was mijn ademfrequentie 16. En toen viel bij mij het kwartje. Zelfs hardlopend was ik nog meer ontspannen, dan zittend op de stoel met mijn piekergedachten.

Ik vertelde Sandra wat voor een enorme broodliefhebber ik was. Dat verklaarde (een deel) van mijn vermoeidheid. Ik moest drastisch minderen. En als ik brood at, dan van speltmeel. Verder kreeg ik magnesium voorgeschreven. Dat gebruik ik nog iedere dag.

Ik ben nu zo’n 7 kilo zwaarder dan toen ik met het programma begon. Daar ben ik blij mee. Ik sport drie keer per week: één keer Bûtensport, een rondje van 7 km en op zondag een ronde van 14 km. Ik doe het met veel plezier en ik voel me fit. Ik heb inmiddels een trial van 15 km gelopen en de Gaasterland Run van 12 km. Mijn doel is nu een halve marathon én de Gaasterland Trial; 21 km. onverhard. Dat kan alleen als ik goed op mijn hartslag let, en op de adem.

Met de ademtherapie had ik in eerste instantie niet zo veel. Voeding en beweging, daar zag ik meer in. Maar juist de ademtherapie heeft me zoveel gebracht.

Vorig jaar waren we op vakantie in Oostenrijk. Daar was een grote, diepe zwemvijver van zeker 50 meter. Gevuld met koud water. Dat wilde ik zwemmend oversteken. Op ademtechniek is me dat gelukt! Zo kan ik mijn angsten overwinnen. En dat geeft een super gevoel!

Nog steeds blijft de Bûtensport uitdagend voor me. Freddy geeft sport op niveau. In eerste instantie zag ik er tegenop om in een groep de sporten. Bij de allereerste training melde ik me ’s ochtends nog af. Het deed me denken aan mijn schooltijd. Altijd moeten presteren en béter presteren. Die angst bleek onterecht. Iedereen komt tot z’n recht.

Ik ben mezelf zeker wel tegengekomen tijdens het programma. Die keren dat Freddy riep: ‘Johan, een rondje Luts op halve kracht’, herinner ik me al te goed. Ik heb veel geleerd over mijn lijf. Ik pas het toe in mijn sport, maar zeker ook in andere situaties.

Met mijn bedrijf gaat het goed. Ik ben ‘stickerplakker’, zegt mijn zoon. Daarnaast heb ik het bedrijf flink door ontwikkeld. Ik ben er trots op. Op mijn bedrijf, op mijn gezin en op mijn sportieve prestaties.’

Johan Hoekstra (42 jaar), hardloper